زمین شناسِ حقیری تو را رصد می کرد
زمین شناسِ حقیری تو را رصد می کرد
به تو، ستاره ی خوبم نگاه بد می کرد
کنارت ای گل زیبا، شکسته شد کمرم
کسی که محو تو می شد، مرا لگد می کرد
تو ماه بودی و بوسیدنت، نمی دانی
چه ساده داشت مرا هم بلند قد می کرد
بگو به ساحل چشم ات که من نرفته، چطور؟
به سمت جاذبه ای تازه جزر و مد می کرد
چه دیده ها که دلت را به وعده خوش کردند
چه وعده ها که دل من ندیده رد می کرد
کنون کشیده کنار و نشسته در حجله
کسی که راه شما را همیشه سد می کرد
کاظم بهمنی
پیراهن تو بر تنِ این شعر گشاد است
پیراهن تو بر تنِ این شعر گشاد است
در وصف تن ات شاعر ناکام زیاد است
در حسرت فتح ات، قلمِ شاعر و نقاش
زیباییِ تو، کار به دست همه داده ست!
شاید قلم فرشچیان معجزه ای کرد
«بازار هنر» چند صباحی ست کساد است!
جز خنده، سزاوار برای دهنت نیست
نقاشیِ رنگِ لبت این قدر که شاد است
یک کار فقط روسری ات دارد و آن هم
بر هم زدن دائم آرامش باد است!
من شاعرم و در پی مضمون جدیدم
هر کار کنی پشت سرت حرف زیاد است!
"محمد حسین ملکیان"
من سزاوارم به نفرین، هر چه می خواهی بگو
من سزاوارم به نفرین، هر چه می خواهی بگو
از تو نفرین است شیرین، هر چه می خوای بگو
خسته ای و هیچ کس گوشش بدهکار تو نیست
گوش من با توست، بنشین! هر چه می خواهی بگو
آینه همراز خوبی نیست، پنهانی بخند
دور از چشم سخن چین هر چه می خواهی بگو
با تو باشم طعم غم هایم چه فرقی می کند؟
حرف های تلخ و شیرین هر چه می خواهی بگو
دین و دنیا را به شوق حرف هایت باختم
حال با این قلب بی دین هر چه می خواهی بگو!
"على مردانى"
همه جا هستم و در حال تماشای توام
همه جا هستم و در حال تماشای توام
من تماشاگر نامریی دنیای توام
نگرانم که شبی در پی من گم بشوی
چون مه آلودترین قسمت رویای توام
تو نوازنده ی یک قطعه ی غمگینی و من
مثل یک نت نگران شب اجرای توام
روی سن رفتی و کم کم نفست بند آمد
مثل اکسیژنم اطراف نفس های توام
بین جمعیت کنسرت مرا پیدا کن
همه جا هستم و در حال تماشای توام
بابک سلیم ساسانی
تو رفتی و همه ی باغ از تو خالی ماند
تو رفتی و همه ی باغ از تو خالی ماند
نشانه های قدومت به روی قالی ماند
وَ بعد از آن ، من ِ آشفته ماندم و یک دل
دلی که بی تو هدر رفت و آن حوالی ماند
بدون تو به کدامین جهات خیره شوم ؟
بدون تو نه جنوبی و نه شمالی ماند
تمام سهم ِ من از آن وداع آخر بــود :
« چرا ؟ » ، « چگونه ؟ » ؛ که از جمله ی سؤالی ماند
خدا کند برساند خبر به گوشت باد
که بعد ِ رفتن تو ، باغ در چه حالی ماند !!!
حنظله ربانی
چه زیبا میشوی وقتی چنین در باد میرقصی
چه زیبا میشوی وقتی چنین در باد میرقصی
چه زیباتر که وقتی نیستی در یاد میرقصی
من اینجا خشت خشتم آیه های تلخ ویرانیست
سرت خوش باد بانو که هنوز آباد میرقصی
تو برمیخیزی از خاکستر خاموش من روزی
و بغض سالیان کهنه را فریاد میرقصی
هجوم بی امان تلخکامیهای دنیا را
چه شیرین با دل درمانده فرهاد میرقصی
تو را از پشت دیوار ستبر درد میبینم
رها از پیله تنهاییت آزاد میرقصی
تماشاییترین درس دبستان منی وقتی
که بابا را چنین جان داد تا نان داد میرقصی
تناقض در نگاه ما همیشه حرف اول بود
من از بیداد میسوزم ، و تو بیداد میرقصی
خلیل فاطمی
چه بگویم؟ نگفته هم پیداست
چه بگویم؟ نگفته هم پیداست
غم این دل مگر یکی و دو تاست؟
به همم ریخته ست گیسویی
به همم ریخته ست مدتهاست
هم به هم ریخته ست هم موزون
اختیارات شاعری خداست
در کش و قوس بوسه و پرهیز
کارمان کار ساحل و دریاست
نیست مستور آن که بد مست است
چشم تو این میانه استثناست
خاطرت جمع من پریشانم
من حواسم هنوز پرت هواست
از پریشانی اش پشیمان نیست
دل شیدای ما از آن دلهاست !
هر کجا میروی دلم با توست
هر کجا میروم غمت آنجاست
عشق سوغات باغهای بهشت
عشق میراث آدم و حواست
محمد مهدی سیار
بین گیسوی تو هم گل های شب بو لازم است؟ !
بین گیسوی تو هم گل های شب بو لازم است؟ !
تـــوی دستان تو هــم آیا النگـو لازم است؟ !
تا شود توصیف چشم و گونــه و لب های تو
باغـــی از بـادام و سیب و آلبالـو لازم است
بــس ظریفی نووک انگشتم خراش ات میدهد
تــا کنــــم لمس تن نازت پر قــو لازم است
چشم زن های عرب هم مثل چشمان تو نیست
در رقابت بـا نگـــاهت چشمِ آهــو لازم است
شاعرک ها طبع شان لال است از توصیف تـو
بَهرِ تــو صـد "منزوی"ْ مردِ غزلگو لازم است
تُرْش رویــی هم بکن شیرین عسل بانوی من
گـــاه گـــاهی قاطی فالوده لیمو لازم است
.
کنعان محمدی
قرص ِ نانی توی گندم زار ؛ هی یادش بخیر
قرص ِ نانی توی گندم زار ؛ هی یادش بخیر !
پا برهنه در دل ِ نیزار ؛ هی یادش بخیر !
تا پدر آید به منزل ، بر درخت ِ گردوکان
شاد و شنگل تا دم ِ دیدار ، هی یادش بخیر!
وقت ِ بازی توی کوچه ، تا معلم می رسید
می پریدم از سر ِ دیوار ؛ هی یادش بخیر !
” بی کلاه بیرون نرو سرد است؛ بچه با توام “
مادر ِ بیچاره با اصرار ؛ هی یادش بخیر !
همکلاسیها کنار و بازی ِ “ الّک دو لک “
زیر ِ رعد و تندر و رگبار ؛ هی یادش بخیر !
زیر ِ باران خیس ، اما شاد و خرّم در فرار !
جان ِ تو انگار نه انگار ؛ هی یادش بخیر !
کاسه ِ آشی نصیبم بود ، گاهی با تشَر
تا ز ِ سرما می شدم بیمار ؛ هی یادش بخیر !
یک پتو بر سر به وقت ِ خواب ، از ترس ِ پدر
چشمها بسته ولی بیدار ؛ هی یادش بخیر !
آرزو دارم بگیرد باز ، این پیراهنم
بوی باران ، عطر ِ شالیزار ؛ هی یادش بخیر !
سینه ها سرشار از لطف و صفا ، بی غلّ و غش
قلبها بیگانه با زنگار ؛ هی یادش بخیر !
پرسشی هم میزند گاهی تلنگر بر سرم
” کودکیها کی شوَد تکرار ؟! “ ؛ هی یادش بخیر!
مازیار نظری
مثل یک آیینه ام ، از «آه» می ترسم رفیق
مثل یک آیینه ام ، از «آه» می ترسم رفیق
از خودم گه گاه و گه ناگاه می ترسم رفیق
گرچه مابین دو کتفم مُهر ایمان خورده است ...
لیکن از تاریکی این چاه ، می ترسم رفیق
گاه از له گشتن یک مور ، اشکم می چکد
آری ، آن کوهم که از یک کاه می ترسم رفیق
راه سخت و راهزن بسیار و عمر اندک ، و من
از کمینِ دشمنِ آگاه ! می ترسم رفیق
می خزم کنج تو و در وسعتت گم می شوم
جان پناهم می شوی هرگاه می ترسم رفیق
شادی ات را دوست دارم ؛ جان خود را بیشتر !
از همین لبخند دُم کوتاه می ترسم رفیق...
حسین شیردل
شبی آغوش روی ِ سایه ات وا کرده ای هرگز؟
شبی آغوش روی ِ سایه ات وا کرده ای هرگز؟
خودت را اینهمه دلتنگ معنا کرده ای هرگز؟
دلت کرده هوای ِ سالهای ِ دور ِ خوشبختی؟
دوباره کفشهای ِ کودکی پا کرده ای هرگز؟
پس از عمری سراغ از خود گرفتن ها از این و آن
خودت را از سفر برگشته پیدا کرده ای هرگز؟
شبیه ِ خود کسی را دیده ای در چارچوب ِ در؟
خودت را تنگ در آغوش ِ خود جا کرده ای هرگز؟
خوشآمد گفته ای با ذوق و لرزیده دلت از شوق؟
بفرمـــا تو و هی این پا و آن پا کرده ای هرگز؟
اتاقی دنج ِ تنهایی، چه خوشحالم که اینجایی
میان ِ گریه هایت جشن برپا کرده ای هرگز؟
تو هم مثل ِ منی انگار، تنها همدمت دیوار
گله از بی وفایی های ِ دنیا کرده ای هرگز؟
شماره داده ای وقت ِ خداحافظ ؟ به زیر لب :
" بیا از این طرفها باز " نجوا کرده ای هرگز؟
به رسم ِ یادگاری، عاشقانه زیر ِ شعرت را
تو هم مانند ِ من با بغض امضا کرده ای هرگز؟
کنار ِ صندلی ِ خالی و یک زیر سیگاری
دو فنجان چای ِ یخ کرده تماشا کرده ای هرگز؟
شب است و باز باران پشت ِ شیشه ساز رفتن زد
خودت را بدرقه تا صبح ِ فردا کرده ای هرگز؟
شهراد میدرى
بگو به عقربه ها موقع دویدن نیست
بگو به عقربه ها موقع دویدن نیست
که شب همیشه برای به سر رسیدن نیست
به خواب گفته ام امشب که از سرم بپرد
شبی که پیش منی، وقت خواب دیدن نیست
من از نگاه تو ناگفته حرف می خوانم
میان ما دو نفر گفتن و شنیدن نیست
نگاه کن به غزالان اهلی چشمم
دو مست رام که در فکرشان رمیدن نیست
بگیر از لب داغم دو بیت بوسه ناب
همیشه شعر سرودن که واژه چیدن نیست
برای من قفس از بازوان خویش بساز
که از چنین قفسی میل پر کشیدن نیست
تو آسمان منی؛ جز پناه آغوشت
برای بال و پرم وسعت پریدن نیست
تکتم حسینی
سال ها پیش ازین به من گفتی
سال ها پیش ازین به من گفتی
که «مرا هیچ دوست می داری؟»
گونه ام گرم شد ز سرخی ی ِ شرم
شاد و سرمست گفتمت «آری!»
باز دیروز جهد می کردی
که ز عهد قدیم یاد آرم
سرد و بی اعتنا تو را گفتم
که «دگر دوستت نمی دارم!»
ذره های تنم فغان کردند
که، خدا را! دروغ می گوید
جز تو نامی ز کس نمی آرد
جز تو کامی ز کس نمی جوید
تا گلویم رسید فریادی
کاین سخن در شمار باور نیست
جز تو، دانند عالمی که مرا
در دل و جان هوای دیگر نیست
لیک خاموش ماندم و آرام
ناله ها را شکسته در دل تنگ
تا تپش های دل نهان ماند
سینه ی خسته را فشرده به چنگ
در نگاهم شکفته بود این راز
که «دلم کی ز مهر خالی بود؟»
لیک تا پوشم از تو، دیده ی من
برگلِ رنگ رنگِ قالی بود
«دوستت دارم و نمی گویم
تا غرورم کشد به بیماری!
زانکه می دانم این حقیقت را
که دگر دوستم... نمی داری...»
زنده یاد سیمین بهبهانی
دوست میدارم که با خویشان خود بیگانه باشم
دوست میدارم که با خویشان خود بیگانه باشم
همدم عقلم چرا همصحبت دیوانه باشم
دل به هر کس کی سپارم من در دلها مقیم
تا نتوانم شمع مجلس شد چرا پروانه باشم
آزمودم آشنایان را فغان از آشنایی
آرزومندم که با هر آشنا بیگانه باشم
مرغ خوشخوانم وگر در حلقه زاغان نشینم
کی توانم لحظه ای در نغمه مستانه باشم
مردمی گم شد میان آشنایان از تو پرسم
با چنین نامردمان بیگانه باشم یا نباشم مهدی سهیلی
و عشق را کنار تیرک راه بند
و عشق را
کنار تیرک راه بند
تازیانه می زنند
عشق را در پستوی خانه نهان باید کرد...
روزگار غریبی است نازنین...
آنکه بر در می کوبد شباهنگام
به کشتن چراغ آمده است
نور را در پستوی خانه نهان باید کرد... شاملو
هیچ کجا دیواری فرو ریخته برجای نمی ماند
آه اگر آزادی سرودی می خواند
کوچک
همچون گلوگاه پرنده ای
هیچ کجا دیواری فرو ریخته برجای نمی ماند
سالیان بسیاری نمی بایست
دریافتی را
که هر ویرانه نشان از غیاب انسانی است ... شاملو
به پرواز شک کرده بودم
به پرواز
شک کرده بودم
به هنگامی که شانه هایم
از توان سنگین بال
خمیده بود... شاملو
روزی ما دوباره کبوترهایمان را
روزی ما دوباره کبوترهایمان را
پرواز خواهیم داد
و مهربانی
دست زیبایی را خواهد گرفت
و من آن روز را انتظار می کشم
حتی روزی که نباشم شاملو